Σκοτάδι

Ξέρω ανθρώπους που πηγαίνουν μόνοι τους τα μεσάνυχτα στο πλησιέστερο κάστρο σε ένα λόφο που περιβάλλεται από δάση, σε ένα νεκροταφείο ή σε μια σπηλιά, αλλά δεν είμαι ένας από αυτούς. Έχω ένα σεβασμό που αγγίζει τα όρια του φόβου για το σκοτάδι. Για να μην περάσω όμως όλο το χειμώνα κρυμμένος κάτω από τις λάμπες, άρχισα να το καταπολεμώ και σταδιακά να πηγαίνω όλο και πιο βαθιά στο δάσος.

Η προετοιμασία πρέπει να ξεκινήσει το καλοκαίρι. Ενώ οδηγείς την ίδια ώρα που είναι ήδη σκοτάδι το χειμώνα, πρέπει να πεις στον εαυτό σου ότι η μόνη διαφορά σε μια άσφαλτο ή ένα μονοπάτι στο δάσος στις 20:00  είναι λιγότερα lumens.  Οι παρατεταμένες σκέψεις ότι υπάρχουν επίσης λιγότεροι άνθρωποι και περισσότερα ζώα, πρέπει να εξοριστούν αμέσως:-)

Καλοκαιρινή προπόνηση για το σκοτάδι είναι και οι βόλτες που ξεκινούν από την ημέρα και τελειώνουν στο σούρουπο προς το σκοτάδι. Το σταδιακό σκοτάδι και μετά το συνεχές ζύγισμα δεν μου φαίνεται τόσο τρομακτικό όσο η στιγμιαία βουτιά στο σκοτάδι του χειμώνα. Για παράδειγμα, μια εξόρμηση μετά τη δουλειά με απεριόριστο πάσο, καθώς η γυναίκα μου και τα παιδιά μου ήταν μόλις στο σπίτι των γονιών μου - τρεις ηλιόλουστες ώρες κατά τη διάρκεια του σκοταδιού δεν ήταν αρκετές, οπότε ακόμα η τελευταία ώρα ήδη μετά το σκοτάδι στα μονοπάτια και κανένας φόβος καθόλου. Ήμουν απλά γεμάτος ενδορφίνες από τη βόλτα που δεν παραδέχτηκε κανένα φόβο.

Είχα ένα υψηλότερο επίπεδο τέτοιας προπόνησης στις οικογενειακές διακοπές στη χώρα μας, όπου απογειωνόμουν στο σκοτάδι σε άγνωστα εδάφη. S τον κίνδυνο να μείνω στο σκοτάδι σε ένα έρημο δάσος αν χάλαγε το ποδήλατό μου. Σε ένα ξέφωτο στριφογύριζα σχεδόν στο σκοτάδι, θέλοντας να τραβήξω μια φωτογραφία του ποδηλάτου μου, αλλά η απόλυτη σιωπή του δάσους με έβαλε αμέσως στη σέλα και έφυγα προς τη βάση... Το άγνωστο έδαφος έχει τη δική του γοητεία, και η περιέργεια σε βάζει σε πειρασμό να εξερευνήσεις όσο το δυνατόν περισσότερο από αυτό, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις πάει πολύ μακριά. Τότε δεν χρειάζεται καν να είναι σκοτάδι - είχα εμπειρίες κατά τη διάρκεια της ημέρας όπου συνειδητοποίησα ότι είμαι τόσο μακριά από τον πολιτισμό και τα βάθη του δάσους είναι τόσο μυστηριώδη που προτιμώ να γυρίσω και να πατήσω πίσω στον δικό μου άξονα.

Το χειμώνα, οι αρχικές προσπάθειες ήταν προσεκτικές. Πρώτα στην άκρη του δάσους, λίγο πιο πέρα από την πολυκατοικία, ελπίζοντας ότι σε περίπτωση ατυχήματος κάποιος θα εμφανιζόταν εκεί αργότερα το βράδυ και θα με καλούσε σε διάσωση. Στη συνέχεια, επίσης, διαδρομές μέσα στο δάσος ανάμεσα σε οικισμούς και ασφάλτινες δασικές διαδρομές, όπου γνωρίζω ότι υπάρχει είτε ένα δασικό σπίτι είτε ένα μόνιμο καταφύγιο κατοίκων στο δάσος. Βλέποντας ότι υπάρχει φως στο τέλος της διαδρομής μέσα από το σκοτάδι, ανεφοδιάζομαι με κουράγιο."

Τώρα βρίσκομαι σε ένα επίπεδο που ποτέ δεν είχα ονειρευτεί, αλλά ακόμα δεν θα έκανα σόλο σε ένα βαθύ δάσος στο σκοτάδι. Βαθύ δάσος στη μέση της νύχτας με ένα μάτσο παρόμοιους ανόητους, αυτό είναι μια διαφορετική εμπειρία. 3-4 κομμάτια ποδηλάτες θα βοηθήσουν ο ένας τον άλλον σε περίπτωση ανάγκης, και βόλτες σαν κι αυτή με κάνουν να νιώθω τη νυχτερινή φύση του βαθύ δάσους, η οποία με τη σειρά της μου δίνει κουράγιο για σόλο νυχτερινές βόλτες.

Σε τέτοιες δοκιμές έχω μαζί μου ένα καλής ποιότητας ισχυρό φως 1000 lm, τουλάχιστον ένα εφεδρικό 400 lm και αναφέρω λεπτομερώς την προβλεπόμενη διαδρομή στο σπίτι.

Το χειμώνα, μετά από 3-4 σκοτεινές βόλτες κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, βρίσκω κάπως παράξενη την επακόλουθη ημερήσια βόλτα το Σαββατοκύριακο:-)